Anja Diepeveen
Gedoopt als baby, christelijke scholen bezocht, belijdenis gedaan, in de kerk getrouwd, kinderen laten dopen....je kent het misschien wel.
"Maar past de volwassendoop ook in mijn rijtje?"
Dat is de vraag waar ik al jaren mee rondliep, maar waar ik voor mijn gevoel onvoldoende antwoord op kreeg. God stond echt al op nummer één bij mij. Zou de volwassendoop dan nog nodig zijn?
Vorig jaar was ik bij de doopdienst op Eerste Paasdag. Tijdens de dienst vroeg ik me af, wat al zo vaak door me heen was gegaan: “Moet ik me laten dopen? Waarom twijfel ik daar zo over?” Toen hoorde ik heel duidelijk in mijn gedachten: “Neem er een jaar de tijd voor.” Dat heb ik dan ook gedaan.
Het afgelopen jaar kreeg ik verschillende keren de bevestiging dat het goed zou zijn om me te laten dopen. En: als Jezus zelf zich al liet dopen...wie ben ik dan om het niet te doen?
Bij de doop van mij als baby stond Gods verbond centraal. Toen ik belijdenis deed, aanvaardde ik Jezus als mijn redder en verlosser. Nu ik mij als volwassene laat dopen, wil ik de dingen die de relatie tussen God en mij belemmeren in het doopbad achterlaten. Ik verlang naar meer aanwezigheid van de Heilige Geest, zodat Gods doel met mijn leven steeds meer tot zijn recht komt.
De vraag is beantwoord! Ik hoef niet meer te zoeken of te twijfelen. Hij gaf zijn leven voor mij…het enige dat ik Hem uit dankbaarheid kan geven is mijzelf. Zijn genade is mij meer dan genoeg!
